Heling: Een verslavende valkuil of écht nodig?
Afgelopen week had ik een prachtig gesprek met een jonge vrouw (en oude ziel) over Heling. Ze zei:
“Ik heb soms het gevoel dat het blíjven zoeken naar meer Heling ook een valkuil kan zijn. Ik zag een tijdje geleden zelf dat ik Heling gebruikte als manier om mezelf te verbeteren. Alsof het nooit goed genoeg is wie ik ben. En steeds maar hoopte dat ik wel goed ben, als ik ook dit volgende stukje geheeld heb.”
Wat een raak inzicht. Want Heling en het gevoel dat je niet goed genoeg bent zijn vaak nauw met elkaar verweven. En hoe bijzonder dat een vrouw van 21 dit al doorziet en voelt. Het geeft me hoop voor het tijdperk waar we samen naartoe groeien.
Tegelijkertijd weet ik ook: voor veel vrouwen (waaronder ikzelf) is Heling een lang pad geweest. Het pad van een oude ziel die geboren werd in een omgeving waar, al vanaf de geboorte, oude pijn uit vorige levens en familielijnen werd geactiveerd.
Soms voel ik jou en mij als ijsbrekers.
Ooit zag ik het beeld van een schip dat met zijn krachtige voorsteven de dikke ijsmassa’s splijt, zodat andere schepen in zijn kielzog makkelijker verder kunnen varen.
En ik dacht: dát is wat wij zijn. Oude zielen die voorop lopen in het ontwaken, die door lagen van pijn en versluiering heen breken zodat er ruimte komt voor nieuw bewustzijn.
Wij hebben de kracht en de wijsheid in ons. En ook de ervaring als mens, dankzij de lijn van levens die we al eerder hebben geleefd.
Maar die ervaring heeft ook een keerzijde. Eeuwenlang hebben wij als liefdevolle, bewuste vrouwen klap na klap te verduren gehad: veroordeling, verlies, verraad. En wat achterbleef was niet alleen wijsheid en compassie, maar ook een sluier van vermoeidheid. Een subtiele verdoving die ons hielp overleven, maar die ook ons vermogen om diep te voelen heeft afgestompt.
Toen ik me voor het eerst bewust werd van die sluier, begreep ik ineens veel meer: waarom ik me als kind moeilijk kon hechten en waarom ik vaak de vreugde niet helemaal kon toelaten, zelfs wanneer alles goed ging.
Het was een oude ziels-vermoeidheid die fluisterde: “Houd je hart maar half gesloten, want volledig aanwezig zijn kan gevaarlijk zijn.”
Het maakte me duidelijk waarom juist míjn leven zoveel heling vroeg. Want het was niet de heling van een paar moeilijke levens, maar de diepgaande heling van een ziel die laag na laag wil ontsluieren.
Niet om in heling te blijven hangen, maar omdat heling een poort is
Een poort naar ons innerlijk Licht.
Want juist in dit leven, in deze tijd, vraagt de wereld dat we wél volledig aanwezig zijn. Niet vanuit overleven, maar vanuit verbinding met onze ziel.: volledig aanwezig zijn. Zodat we het pad en de missie van onze ziel weer kunnen vinden.
Het vraagt Moed
En jij als oude ziel weet: het vraagt moed. Moed om je hart open te houden, ook als oud verdriet of een allesverterende angst wordt aangeraakt. Moed om te vertrouwen dat je het kunt, al deze lagen ontsluieren … moed, om te vertrouwen dat je in dit leven veilig bent.
Terwijl je tegelijkertijd weet: Ik heb geen andere keus! Je ziel blijft je aanmoedigen, tot alle versluiering ver-licht is. En jij … weer samenvalt … met je ziel’s Licht.
Heb ik echt nog meer Heling nodig?
Wil jij ook voorkomen dat je in de “ik-moet-blijven-helen” valkuil stapt, zonder je ogen voor oude pijn te sluiten? Stel dan jezelf deze vraag, wanneer iets in jou (of in je bedrijf) blokkeert:
🌹 Heb ik nu heling nodig, of mag ik juist mijn innerlijk Licht verder activeren?
Wat mij steeds weer verbaast: vaak is het beide. Je Licht wil stralen, terwijl de sluier daaromheen liefdevol verzacht en getransformeerd wordt.
Stap voor stap. tot alles in jou weer Licht is.
