Mijn hart breekt, al dagenlang. En ik laat het maar gewoon breken.
Niet omdat ik wil lijden, maar omdat ik voel dat mijn hart open wíl. Dat het tijd is om oude muren te laten scheuren, zodat liefde weer kan stromen waar zolang alleen nog maar afgestompte pijn was.
Ook al ontstond de eerste barst door de beelden die ik op mijn tijdlijn zag. Beelden van oorlog, geweld, genocide.
Mijn hart brak. En bleef breken.
Toen ik haar (mijn hart) vroeg: “Wat kan ik doen, wanneer er zoveel geweld is? Mensen die de ander niet meer als mens zien, alleen nog maar als tegenstander. Als iets wat weg moet, geen recht om te bestaan.”
Ze antwoordde niet met woorden, maar scheurde nog een klein stukje extra open.
En stroomde alle Liefde die ze in zich heeft naar de mensen op het beeld wat ik zag. Ze stroomde en stroomde, een gouden compassievolle gloed.
Ze zei: “Laat je raken en breek. Want jij bent het niet die verbrijzeld wordt. Het zijn oude muren die de stroming van compassie en Liefde in de weg staan.”
Toen ik me liet raken, dieper en dieper, scheurde alles open en minutenlang kon ik alleen maar huilen. Huilen voor alles wat ooit op Aarde gebroken is.
Beelden van de oorlog in deze tijd en alle tijden. De pijn van het slachtoffer en de pijn van de soldaat die moest leven met het beeld van geweld op zijn netvlies gebrand.
Mijn gedachten gaan naar kinderen die worden geslagen, uitgescholden of stilletjes vermorzeld: “Jij hoort er niet bij”.
Dieren in hokjes, als beesten behandeld door mensen die vergeten zijn dat macht eigenlijk betekent: ‘zorg dragen voor’.
“There is a crack in everything. That’s how the light gets in.”
De barsten in mijn hart, ze werden schoongespoeld. De tranen die ik al zolang niet meer durfde te huilen, kunnen er gelukkig weer zijn.
Het doet pijn. Immens veel pijn.
Maar zeg nou eerlijk … hoe afgrijselijk is het geweld, wat wij als mensheid onszelf, elkaar en de dieren hebben aangedaan? Hoe pijnlijk is het gevoel van machteloosheid, geen oplossing te hebben voor zóveel verdriet?
En hoe ‘gewoon’ is het dagelijkse geweld al geworden, wanneer wij alleen nog worden opgeschud door zoiets als mensonterend geweld en genocide?
Ja, het doet pijn. Maar is het geen geschenk dat ons hart die pijn kan voelen? En de keuze maakt: “Ik laat mijn muren van verharding breken.”
Dit is de uitnodiging van deze tijd: laat de muren rondom je hart verbrijzelen, zodat compassie weer vrij gaat stromen.
Want alleen dan wordt de liefde in ons hart weer de norm. Alleen dan creëren wij samen een Nieuwe manier van samenleven. Een samenleving die op Liefde gebouwd is. En ja, op Compassie.
🌹 Neem even een moment om te voelen. Zonder oordeel, liefdevol:
Hoe ga ik om met de pijn in de wereld? Is het een opeenstapeling van afgestompte pijn, of durf ik het te laten breken?
Je bent Welkom om ook jouw ervaring of gedachten te delen, in een bericht. Samen kunnen we het collectieve hart een stukje verder openen. 🌹
